Η αντίδρασή μου στο διπλό, συνδεόμενο θέμα παρουσίασης του βιβλίου του κ . Σταύρου Λυγερού από τον κ. Γ.Καραμπελιά στο οίκημα του ” άρδην ” και του άρθρου του κ. Καραμπελιά που ακολούθησε μετά από λίγο διάστημα, συνοψίστηκε άψογα από τον κ. Ν. Καραβαζάκη:
“συζητείται σήμερα από την ελληνική πλευρά ( του πατριωτικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος ) η περίπτωση της Δ.Δ.Ο. ή/και της διπλής ένωσης; Δεχόμαστε κάποια μορφή διχοτόμησης της κατεχόμενης Κύπρου;»
- Το να ισχυριστεί ένας ότι κάποιος με τα λεγόμενα και γενικά τις θέσεις του υποστηρίζει διχοτομική «λύση» για το Κυπριακό ούτε έγκλημα είναι ούτε αμαρτία. Η διχοτόμηση είναι μία «λύση» που προτάθηκε από τους Τούρκους το 1955 όπως και η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, το 1957. Στις 12 Αυγούστου 1974 την πρότεινε επίσημα με χάρτη ο Ρ. Ντενκτάς, στον Τζέιμς Κάλλαχαν στην Γενεύη. Το ίδιο και τα δύο κράτη, είναι ένα είδος «λύσης» όπως και διπλή Ένωση. Η γράφουσα όπως και πολλοί άλλοι τις απορρίπτουμε όλες. Η δική μου γραμμή που παραμένει σταθερή από την αρχή είναι ασυμβίβαστα η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ και όποιου αρέσει. Είναι αναφαίρετο μου δικαίωμα να απαιτώ την απελευθέρωση της πατρίδας μου από τους κατακτητές και τους κουβαλητούς εποίκους από τα σπίτια και περιουσίες μας. Δεν συμβιβάζω τις αρχές μου για κανένα και με κανένα. Ειδικά όταν ο κ. Στ. Λυγερός δεν είναι η πρώτη φορά που μας εισηγήθηκε «λύση». Αρχές της δεκαετίας του 1990 μας εισηγήθηκε διπλή ένωση και είχα αρθρογραφήσει τότε ενάντια στη πρότασή του στην Σημερινή.
- Ο κ. Σταύρος Λυγερός και ο οικοδεσπότης κ. Γ. Καραμπελιάς του αριστερού πατριωτικού φορέα ” άρδην ” δεν είναι τυχαίοι πολίτες, ανήκουν σε μια ομάδα ανθρώπων, σε ένα ιδεολογικό χώρο στην Αθήνα, που φέρουν ευθύνη, διαμορφώνουν γνώμη με τα ΜΜΕ, επηρεάζουν. Εξ΄όσων γνωρίζω, όταν διοργανώνει ένας μια παρουσίαση βιβλίου σε μεγάλο βαθμό συμφωνεί με το περιεχόμενό του και η παρουσίαση γίνεται για να προωθηθεί το προϊόν. Σε διαφορετική περίπτωση οφείλει να ξεκαθαρίσει απαρχής τη θέση του προτού ξεκινήσει η παρουσίαση και εκθέσει τις διαφωνίες του. Δεν άκουσα να έγινε κάτι τέτοιο.
- Σύμφωνα με ανάρτηση του κ. Ν. Καραβαζάκη η εκδήλωση διεξήχθη επεισοδιακά όπου εκδηλώθηκαν, πολλές ενστάσεις και διαμαρτυρίες ακόμα και καταγγελίες. Με τίτλο «Ένας εκτός τόπου και χρόνου “ρεαλισμός” έγραψε στις 7.11.2014 « Ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός εξέδωσε πρόσφατα βιβλίο για την Κύπρο και το κυπριακό ζήτημα. Προτείνει δε ως λύση κάποια μορφή διπλής ένωσης. Το βιβλίο αυτό όμως, δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη του ούτε τα εσχάτως τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή με την εμφάνιση του “ισλαμικού κράτους” ούτε την ανάδειξη του Κουρδιστάν ως κρατικής οντότητας. Επίσης αγνοεί πλήρως την τουρκική επιθετικότητα σε βάρος της κυπριακής ( και κατ’ επέκταση της ελλαδικής ) Α.Ο.Ζ. . Συνεπώς, με αυτές τις ορατές ελλείψεις και ούσα ανεπίκαιρη η ατυχής ( ; ) αυτή έκδοση, προκαλεί μεγάλα ερωτηματικά η προβολή του βιβλίου, χθες 5/11/14 σε εκδήλωση του αριστερού πατριωτικού φορέα ” άρδην “. Όπου εύλογα εκδηλώθηκαν πολλές ενστάσεις και διαμαρτυρίες, ακόμη και καταγγελίες.»
Και τώρα στην επίμαχη παράγραφο του άρθρου του κ. Γ. Καραμπελιά: «…Και στην ντε φάκτο (και εν μέρει ντεγιούρε) διχοτόμηση του νησιού και τη συνέχεια της παρουσίας της κατοχικής Τουρκίας σ’ όλο το νησί, ως «εγγυήτριας δύναμης». Η τουρκική πρόκληση μπορεί λοιπόν να αποτελέσει την ευκαιρία για μια νέα πορεία, η οποία θα διασφαλίσει τουλάχιστον την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού και την παρουσία της Ελλάδας στην ανατολική Μεσόγειο. Αν εξακολουθούν να υπάρχουν Έλληνες στις ηγεσίες των δύο χωρών, και οι Έλληνες στην Ελλάδα και την Κύπρο δεν έχουν αποχαυνωθεί εντελώς από τη μνημονομολογία και τα φοβικά σύνδρομα.»
Λοιπόν, για την υφιστάμενη -ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΔΙΕΘΝΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗ- ντε φάκτο διχοτόμηση του νησιού με την τουρκική συνεχιζόμενη εισβολή και κατοχή συμφωνώ. ΄Ομως με το «και εν μέρει ντε γιούρε» διαφωνώ. Υπενθυμίζω τα ψηφίσματα 541 του 1983 και 550 του 1984 απαγορεύουν την αναγνώριση.
Εν καιρώ που σήμερα η γεωπολιτική κατάσταση, μετά από 40 χρόνια, αλλάζει και είναι πιο ευνοϊκή για την Κυπριακή Δημοκρατία, τόσο με την αποτυχία σε όλους τους τομείς της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, τα καθημερινά επικριτικά άρθρα και επιθέσεις που δέχεται από το ξένο τύπο παγκοσμίως και κυρίως από Αμερική και Ισραήλ, με τις συμφωνίες που προσάπτει η Κ.Δ με γειτονικές χώρες, ήδη επιτεύχθηκε συμφωνία Κύπρου-Ελλάδας-Αιγύπτου και τώρα η Κύπρος προχωρεί για τριμερή με Ισραήλ και περιφερειακή συνεργασία για την ενεργειακή ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο, τα προβλήματα που έχει η Τουρκία με όλους τους γείτονές της, και μέσα στην ΕΕ, με το Αρμενικό, με το κουρδικό, τη Συρία, με τη ρήξη μεταξύ Αιγύπτου και Τουρκίας, είναι όντως ευκαιρία για μια νέα πορεία. Γιατί λοιπόν αυτή η νέα πορεία να περιοριστεί σε μειωμένες διεκδικήσεις στη «τουλάχιστον» επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού και την παρουσία της Ελλάδας στην ανατολικό Μεσόγειο και όχι ΣΤΗ ΠΛΗΡΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; Και ποίες θα είναι αυτές οι «λύσεις» εκτός από την είτε διπλή ΄Ενωση είτε τα δύο κράτη κατά βιβλίο Στ. Λυγερού και ICG (Internatinal Crisis Group) ; H τελευταία δημοσιοποίησε την «λύση»δύο κρατών που προτείνει από τις 14 Μαρτίου 2014. Επομένως κατά τη ταπεινή μου γνώμη, όταν ο κ. Καραμπελιάς αναζητεί Έλληνες ηγέτες σε Ελλάδα και Κύπρο, μήπως εννοεί ότι όσοι υπάρχουν δεν είναι άξιοι Έλληνες διότι δεν ξεπέρασαν τα φοβικά σύνδρομα για να δεχτούν τη «λύση» δύο κρατών; Γιατί αν είναι θέμα ξεπεράσματος φοβικών συνδρόμων γιατί να μην πάμε για την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ και να περιοριστούμε στο ελάχιστον. ;
Ειρωνικά αυτό το «τουλάχιστον» μου θύμισε μια προτροπή του τότε Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας της Βρετανίας Τζέμις Κάλλαχαν, ο οποίος σε συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στοΦόρειν ΄Οφις στις 11 Σεπτεμβρίου 1974, όταν ο τελευταίος διαφωνούσε σφόδρα με τις βρετανικές θέσεις για Διζωνική Δικοινοτική Γεωγραφική Ομοσπονδία, ο Κάλαχαν τον συμβούλευσε να διασώσει ότι μπορούσε και να δεχθεί την γεωγραφική ομοσπονδία (ΔΔΟ). « Οι Ελληνοκύπριοι (του είπε) έπρεπε να προσπαθήσουν να πάρουν την άδεια των Τούρκων να επιστρέψουν στα κατεχόμενα για να περισώσουν ότι μπορούσαν από τα υπάρχοντά τους αλλά και να διευθετήσουν τις υποθέσεις τους. Αλλιώς απλά οι Τούρκοι θα πάρουν όλο το νησί». (Σελ. 170-172 Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011).
Η καίρια τρίπτυχη ερώτηση Ν.Κ παραμένει: «Συζητείται σήμερα από την ελληνική πλευρά ( του πατριωτικούεθνικοαπελευθερωτικού κινήματος ) η περίπτωση της Δ.Δ.Ο. ή/και της διπλής ένωσης; Δέχεστε κάποια μορφή διχοτόμησης της κατεχόμενης Κύπρου; Ο Σ. Λυγερός με το βιβλίο του, έκανε την αίρεσή του. Έχει και ποιούς οπαδούς εξ ημών;»
Το Κυπριακό είναι πρόβλημα ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής από τη βάρβαρη Τουρκία. Κάποιοι από μας διατηρούσαμε και διατηρούμε την άποψη ότι η προσέγγιση του Κυπριακού πρέπει να γίνεται με γνώμονα το ιστορικό πλαίσιο του Κυπριακού και πιστεύωείμαστε σωστοί. Γιατί το Κυπριακό είναι θέμα καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ευθυνών της Τουρκίας που πρέπει να τονίζονται, οι καταβολές της ρατσιστικής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, είναι τα όπλα μας. Ήδη η Κύπρος έχει υπέρ της σωρεία δικαστικών αποφάσεων εναντίον της Τουρκίας που μπορεί να χρησιμοποιήσει για διεκδίκηση των δικαίων της και εντός της ΕΕ, η σημαντικότατη απόφαση της Τέταρτης Διακρατικής, οι υδρογονάνθρακες σήμερα, η ρήξη Τουρκίας με το Ισραήλ, σήμερα οι ευρωβουλευτές μας δίνουν μάχη για ευνοϊκό για την Κύπρο ψήφισμα στην ΕΕ, αυτά όλα ευνοούν την Κύπρο αν τύχει σωστού χειρισμού η υπόθεση μας. Να εκμεταλλευθούμε τη κατάσταση ναι, για μια νέα πορεία σίγουρα, αλλά για να πετύχουμε όμως το καλύτερο και όχι το ελάχιστο.
Φανούλα Αργυρού – Λονδίνο
Ο χάρτης που παρέδωσε ο Ρ. Ντενκτάς στις 12 Αυγούστου 1974 στη Γενεύη για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία
(Από Ομιλία Φανούλας Αργυρού στη Λεμεσό Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013. Βρίσκεται μαζί με πολλούς άλλους χάρτες στα διάφορα βιβλία της γράφουσας και στο 9ο βιβλίο της «Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011» σελ. 288).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου