Δεν ξέρω αν ο λαός της Κύπρου πανηγύρισε δεόντως για ό,τι κοσμογονικό συνέβη στην Αθήνα. Ο κ. Τσίπραςόμως διασφάλισε και διπλωματικά το εθνικό-μας θέμα, διορίζοντας σε κορυφαία θέση (Αναπληρώτρια Υπουργός) στο υπουργείο των Εξωτερικών, τη γνωστή παρ’ ημίν κυρία Αθανασία Αναγνωστοπούλου, άλλως (εν συντομία) «Σία». Και σπεύδω να διευκρινίσω εκείνο το «γνωστή παρ’ ημίν».
Η κυρία Σία υπήρξε ως καθηγήτριά-του, διάττων αστέρας της χάλκινης εποχής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, τότε που μια «προοδευτική» συνομοταξία εισαγομένων στελεχών-του έθεσαν σε κατάσταση διωγμού, όσους καθηγητές τολμούσαν να το θεωρούν ελληνικό, και όχι δικοινοτικό, στρατευμένο δηλ., αντί στο αληθές, στη διαβόητη «επαναπροσέγγιση». Γι’ αυτό και η κυρία Σία, ουδέποτε είχε αναστολές επαναπροσεγγιστικά να αποκαλεί το γνωστό τουρκοκυπριακό «φουσάτο», (και χωρίς φυσικά τα εισαγωγικά), «τουρκοκυπριακή Βουλή»! Προσθέτοντας πάντοτε πως οφείλομε «να αποδεχθούμε ότι το κυπριακό συμφέρον ορίζεται και από τις δύο κοινότητες εξίσου». Και για να μην αφήσει καμιάν αμφιβολία των κινήτρων-της, κατέληγε πως είναι φόβος-της «ότι η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου με το Ισραήλ και την Αίγυπτο …γίνεται για να “στριμωχτεί” η Τουρκία». (Τέτοιους «φόβους» είχε, και έχει, λοιπόν η, επίκουρος καθηγήτρια τουρκολογίας, αίφνης ΤσιπρογεννηθείσαΥπουργός, κυρία Σία!)
Εκείνο για το οποίο όμως έχει να πανηγυρίζει για τη νέα Υπουργό ο λαός της Κύπρου, αλλά δεν το ξέρει, ή ίσως το λησμόνησε, συνέβη πριν λίγα χρόνια στο Πολιτιστικό Ίδρυμα της (ποτέ) Τράπεζας Κύπρου, σε εκδήλωση που οργάνωσαν οι Σύνδεσμοι των Αγωνιστών, με ομιλητές, (αλήθεια ποιος τους επέλεξε;) τρεις περιώνυμους πανεπιστημιακούς καθηγητές, όλους αστέρες πολύφωτους του ένθεν κακείθεν του Αιγαίου «προοδευτικού» χώρου, για να διαφωτίσουν, όσους πότισαν τη κυπριακή γη με το αίμα-τους αγωνιζόμενοι για την Ένωση, τι εστί αγώνας ελευθερίας!
Πρώτος ήρξατο πυροβόλων, ο έλκων την καταγωγή εκ Πάφου, γεννηθείς όμως στην Αίγυπτο, Αλέξης Ηρακλείδης, καθηγητής του Πάντειου Πανεπιστημίου, έχων δε στο ενεργητικό-του σημαντικούς άθλους, όπως: Τη ρήση-του ότι το κράτος των Σκοπίων συνιστά «Δημοκρατία της Μακεδονίας», και την προγενέστερη ότι «το 1919 διαπράχθηκε εθνοκάθαρση Τούρκων από τους Έλληνες», γεγονός μάλιστα που τον κάνει να «ντρέπεται που είναι Έλληνας». Από την έδρα του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Τράπεζας Κύπρου λοιπόν ο κύριος Ηρακλείδης, ανερυθρίαστα, με θηριώδη δε ηρεμία, όπως λέει και ο Γιανναράς έψεγε τους Έλληνες της Κύπρου, ότι επίσης «θα έπρεπε να ντρεπόμαστε που χρησιμοποιούμε ως σημαία-μας την (ελληνική) σημαία ενός ξένου (sic) κράτους»!
Για να ακολουθήσει βέβαια, βάζοντας «τα πράγματα στη θέση-τους» επόμενος της τριάδας,
επιβάτης ων «επί της καθέδρας ΚωνσταντίνουΠαπαρρηγόπουλου», πρώην σύμβουλος του Σημίτη, και νυν επίσημος μέντορας του Τσίπρα, ο καθηγητής της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κύριος Αντώνης Λιάκος. Και ποια ήταν η «θέση» των εν λόγω πραγμάτων; Ότι έτσι κι αλλιώς Έλληνες δεν υπάρχουν, (βλακείες λέει ο Παπαρρηγόπουλος) και όσοι τώρα κατοικούμε στην Ελλάδα, είμαστε ένα ελληνόφωνο συνονθύλευμα λαών, κατάλοιπο πανσπερμίας διερχομένων εκείθεν φύλων. Τι θέλομε λοιπόν και συζητάμε για ελληνικές σημαίες και τα όμοια;
Και να αναλάβει τέλος, ως τρίτη της εφάμαρτης κομπανίας των «αναγεννημένων», η κυρία Σία, να διερωτηθεί, ποια ελληνική σημαία και πράσινα άλογα. Εδώ πέρα είναι «επιστημονικά αποδειγμένο» ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ, «δεν ήταν μια γνήσια λαϊκή επανάσταση, αλλά καθαρά έργο εξτρεμιστών του εθνικισμού»! Κι όταν ακούστηκαν διαμαρτυρίες από το ακροατήριο, τίναξε την αναμαλλιασμένη καστανόμαυρη χαίτη-της (τότε δεν ήταν όπως είναι τώρα καστανόξανθη) η κυρία Σία, και ανέκραξε: «Τώρα εγκαλούμεθα και για τις επιστημονικές-μας γνώσεις»; Ναι φίλε αναγνώστη: Να διδάσκει η αναμαλλιασμένη κυρία Σία ένα ακροατήριο ανθρώπων, που σ’ εκείνο τον Αγώνα είχαν άλλοι καταδικαστεί σε θάνατο, και άλλοι έζησαν κιόλας την αγωνία-του, στο κελί των μελλοθανάτων, δίπλα στην αγχόνη, τι είναι και τι δεν είναι, (κατά την «επιστήμη-της» φαντάζομαι) γνήσια λαϊκή επανάσταση...
Μια «στρατευμένη λοιπόν» πανεπιστημιακός στο ελληνικό υπουργείο των Εξωτερικών! Η οποία ειρήσθω όχι μόνο δεν έκρυψε ποτέ την «αγάπη-της» και για το Σχέδιο Ανάν, αλλά επιπροσθέτως προσβλέπει σ’ αυτό ως μια «μοναδική ευκαιρία» για το κόμμα της Αριστεράς στην Κύπρο! Πού βλέπει λοιπόν κανείς το παράδοξο όταν, μετά από 55 χρόνια λυσσαλέου μισελληνισμού, κόπτεται τώρα το ΑΚΕΛ, ζητωκραυγάζον υπέρ του Τσίπρα...
Χάρης Φεραίος
«Φιλελεύθερος» 1/8/2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου