Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

Πάλη συμφερόντων με… έπαθλο την Κύπρο

Το δημοσίευμα της βρετανικής «Ομπσέρβερ» 22.8.1965
Εποχές ψυχρού πολέμου στο Κυπριακό και στο βάθος… Προεδρικές.
Στρατηγικές, γεωπολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις διεθνών παικτών, με επίκεντρο τα θαλάσσια ευρήματα στην κυπριακή ΑΟΖ

 
Τις τελευταίες εβδομάδες εμφανίζονται κάποια άρθρα και θέσεις σε ιστοσελίδες που έχουν μια συνοχή. Θυμίζουν εποχές ψυχρού πολέμου. Προτρέπουν την Κύπρο να προχωρήσει προς την «αγκαλιά» της Ρωσίας ως του σωτήρα και λυτρωτή της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ οι δυτικές χώρες «του ιμπεριαλισμού», όπως χαρακτηρίζονται, επεξεργάζονται πιέσεις για αποδοχή ουσιαστικά ενός μορφώματος που απορρίπτεται. Αυτό της δι-κοινοτικής, δι-ζωνικής ομοσπονδίας. Το παράδοξο είναι ότι αυτές οι προσεγγίσεις και προτροπές έρχονται και από αντιδιζωνικούς, «ρωσόφιλους».

Στις 2 Φεβρουαρίου 2017, το ρωσικό κρατικό πρακτορείο Sputnik έγραψε ότι, επικαλούμενο δήλωση ανώτερου Ρώσου διπλωμάτη σε συνέντευξή του (στο Σπούτνικ), η Μόσχα απορρίπτει ως ανυπόστατους οποιουσδήποτε φόβους για ρωσική ανάμειξη στις συνομιλίες για «επανένωση» της Κύπρου. Κατόπιν ισχυρισμών των «Νιου Γιορκ Τάιμς», ότι οι κυπριακές Αρχές φοβούνται ανάμειξη της Ρωσίας στις συνομιλίες για «επανένωση», με επιχείρημα την παρουσία του Ρώσου πρέσβη στη Κύπρο Stanislav Osadchy σε σύσκεψη Κυπρίων πολιτικών που «αρνούνται την επανένωση».

Άσχετο, αν οι ισχυρισμοί των «Νιου Γιορκ Τάιμς» είχαν την όποια σκοπιμότητα ή όχι, εκείνο που κρατώ είναι αυτό:
«Η σταθερή μας θέση για το θέμα της Κύπρου δεν είναι να βάλουμε πιέσεις (στις ενδιαφερόμενες πλευρές), αλλά να αφήσουμε τους Κυπρίους να συμφωνήσουν σε όλα τα θέματα στη βάση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, τόνισε ο διπλωμάτης», πρόσθεσε το ρωσικό πρακτορείο.

Για όσους, λοιπόν, ακόμα βλέπουν τη Βικτώρια Νούλαντ στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ (η οποία αντικαταστάθηκε από τη νέα Διοίκηση Τραμπ), ποια η διαφορά της θέσης της όποιας Νούλαντ και του βρετανικού Φόρεϊν Όφις με εκείνη της Μόσχας;

Μερικά ερωτήματα για τη Ρωσία
Όσον αφορά τους «ιμπεριαλιστές» της Δύσης (στους οποίους περιλαμβάνονται Βρετανία, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και άλλοι), αυτοί είναι γνωστό ότι υποστηρίζουν τη ρατσιστική βρετανο-τουρκική δι-κοινοτική, δι-ζωνική ομοσπονδία που απαίτησε η Τουρκία, η οποία είναι κάτι πολύ παραπάνω από τους «ιμπεριαλιστές». Είναι η κατοχική βάρβαρη δύναμη που άρπαξε και διατηρεί υπό κατοχή με δύο εισβολές τη μισή μας πατρίδα.

Εδώ λοιπόν δημιουργούνται κάποια βασικά ερωτήματα, τα οποία αγνοούνται:
1) Γιατί η Ρωσία συστηματικά υποστηρίζει και εκείνη τη ΔΔΟ, μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως το πρώτο ψήφισμα του οργανισμού που κατέγραψε τη ΔΔΟ ως λύση, το διαβόητο επί Γιώργου Βασιλείου 649/1990 και το 750 του 1992 και δεν δήλωσε τουλάχιστον αποχή; Ποια διαφορά υπάρχει άραγε στο τι υποστηρίζουν οι «ιμπεριαλιστές» της Δύσης και απαίτησε ο Ραούφ Ντενκτάς από τις 12 Αυγούστου 1974 στη Γενεύη 2, με το τι υποστηρίζει η Ρωσία με τη ΔΔΟ;

2) Γιατί η Μόσχα δεν αλλάζει γραμμή και δεν ευθυγραμμίζεται με τις φωνές εκείνες στην Κύπρο που απορρίπτουν τη ΔΔΟ, εφόσον είναι γεγονός ότι το 76% που είπε ΟΧΙ στο έκτρωμα Ανάν απέρριψε και τη ΔΔΟ; Και γιατί δεν ανακοινώνει ότι διαφωνεί με τη δόλια και παραπλανητική έννοια της λέξης «επανένωση», η οποία καθόλου δεν ανταποκρίνεται στην επανένωση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ένα ενιαίο κράτος και αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την επιστροφή όλων προσφύγων στα σπίτια τους, την αποχώρηση όλων των κουβαλητών εποίκων και όλων των ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΚΑΤΟΧΙΚΩΝ στρατευμάτων, αλλά σε «επανένωση» με δύο συνιστώντα κράτη; Γιατί περιορίζεται μόνο στην ακύρωση της Συνθήκης Εγγυήσεως;

3) Γιατί η Σοβιετική Ένωση το 1974 δεν αντέδρασε δυναμικά και αποτελεσματικά εναντίον όχι μίας, αλλά δύο βάρβαρων τουρκικών εισβολών, όπως είχε υποσχεθεί το 1972; (Όταν πούλησε όπλα στον Αρχ. Μακάριο μέσω Τσεχοσλοβακίας, του είχε υποσχεθεί ότι εκείνη μπορούσε μόνο να επέμβει σε περίπτωση ξένης στρατιωτικής εισβολής, σε περίπτωση εσωτερικών ταραχών ο Μακάριος μόνος του θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει τα πράγματα; Εστία Αθηνών Φεβρουάριος 1972 - από βρετ. Έγγραφα, βιβλίο γράφουσας «Διζωνική Εκτέλεση της ΚΔ 1955-2011»).

Θέμα… Λονδίνου
4) Γνωρίζουμε ότι η «ιμπεριαλιστική» Βρετανία έδωσε το πράσινο φως στον Τούρκο πρωθυπουργό Μπ. Ετσεβίτ από τις 17 Ιουλίου 1974 να εισβάλει και, όπως ομολόγησε ο τότε Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας της Βρετανίας Τζέιμς Κάλαχαν, το έκαναν ενσυνείδητα, γιατί πίστευαν ότι το στάτους κβο της ΚΔ είχε καταρρεύσει (όπως επικαλούνταν και οι Τούρκοι από το 1964) και έπρεπε να αντικατασταθεί! Γνωρίζουμε ότι η «ιμπεριαλιστική» Αμερική με τον Δρα Χ. Κίσινγκερ τελικά δέχθηκε και ακολούθησε τη βρετανική πολιτική έναντι του Κυπριακού, εφόσον το τελευταίο ήταν και παραμένει θέμα Λονδίνου και όχι Ουάσιγκτον.

Το ίδιο έγινε και με το «ιμπεριαλιστικό» ΝΑΤΟ, από το οποίο ο Κάλαχαν ζήτησε να μην αναμειχθεί. Αλλά, όλα αυτά από τους «ιμπεριαλιστές» της Δύσης. Aπό τους μη ιμπεριαλιστές, όμως, της Μόσχας, γιατί δεν έγινε τίποτα; Όταν, σύμφωνα με αποδεσμευμένα βρετανικά έγγραφα, το Σοβιετικό Ναυτικό την περίοδο Απριλίου - καλοκαιρού 1974 είχε στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου 56 σκάφη, μεταξύ των οποίων 13 υποβρύχια, 2 Destroyers, 4 Escorts, 2 Minesweepers, 2 Amphibians και ούτω καθ’ εξής;

Η αμερικανική στάση
Όπως γνωρίζουμε από τα Αρχεία, η ιστορία δεν προχωρεί σε όλες τις χώρες σε μια ευθεία γραμμή. Αυτό το «προνόμιο» της ευθείας γραμμής το έχουν μέχρι σήμερα όσον αφορά το Κυπριακό μόνον η Τουρκία και η Βρετανία! Η Αμερικανική Διοίκηση του Αϊζενχάουερ (Ρεπουμπλικανική) απέρριψε τα βρετανικά σχέδια για διχοτόμηση τη δεκαετία του 1950, συγκεκριμένα το 1957, αλλά συμφώνησε στην ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου.

Μετά, η Αμερικανική Διοίκηση Τζόνσον (Δημοκρατική) σταμάτησε την τουρκική εισβολή το 1964. Πράγμα που δεν ήταν διατεθειμένη η βρετανική κυβέρνηση να κάνει (δήλωση Πρωθυπουργού 30.12.1963). Μετά ήλθε η Αμερικανική Διοίκηση Νίξον (Ρεπουμπλικανική), στάθηκε πίσω και δεν σταμάτησε ούτε το πραξικόπημα ούτε τις δύο τουρκικές εισβολές του 1974. Αυτό μας επιβεβαιώνουν τόσο τα βρετανικά όσο και τα αμερικανικά έγγραφα. (Σημειώνω ότι κατά τον Αττίλα Ι πρόεδρος ήταν ο Ρίτσαρντ Νίξον και ο Τζέραλντ Φορντ κατά τον Αττίλα ΙΙ -αλλαγή στις 9 Αυγούστου 1974. Δεν θα μάθουμε ποτέ, πλέον, αν ο Νίξον θα δεχόταν και τη δεύτερη εισβολή, αν παρέμενε πρόεδρος).

Μετά ακολούθησε η Αμερικανική Διοίκηση Κάρτερ (Δημοκρατική) που βοήθησε στην ενθάρρυνση να δοθεί ο «διζωνικός» χάρτης από δικής μας πλευράς στις 31.3.1977 στους Τούρκους και στο «ανακοινωθέν» (communique) του 1979 (κατευθυντήριες Κυπριανού-Ντενκτάς). Αυτά όλα μας τα επιβεβαιώνουν τόσο τα βρετανικά όσο και τα αμερικανικά έγγραφα.

Ο ρόλος Κάλαχαν
Τα ίδια, όμως, Αρχεία, επίσης μας φανερώνουν και μας τονίζουν και τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε ο Τζέιμς Κάλαχαν (Υπουργός Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας της Βρετανίας), ένα ρόλο που για δεκαετίες προστατεύτηκε με το να επιρρίπτονται όλες οι ευθύνες πάνω στον Κίσινγκερ.

Χρειαζόμαστε μια έγκυρη ιστορία της πατρίδας μας, για να εξαλειφθούν οι μύθοι και οι ψευδαισθήσεις, όλα τα παραπλανητικά, όπως η απασχόληση π.χ. με το ΝΑΤΟ. Μέχρι και πλαστά έγγραφα χρησιμοποιήθηκαν στον περιβόητο και τρωτό φάκελο της Κύπρου που εξέδωσε η Βουλή των Αντιπροσώπων και που σταμάτησε περιέργως στην πρώτη εισβολή! (Σημερινή 26.8.2014 «Αρχείο ΝΑΤΟ: Το έγγραφο δεν είναι γνήσιο»). Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι ΝΑΤΟ. Ούτε η ειδική σχέση Ηνωμένου Βασιλείου-ΗΠΑ είναι ΝΑΤΟ.

Μπορεί σήμερα η Μόσχα να προβεί σε διαφοροποίηση της θέσης της, αν είναι να βασιστούμε πάνω της, πέραν από το ότι υποστηρίζει την ακύρωση της Συνθήκης Εγγυήσεως; (Σημ. στις 31.12.1963, ο Σοβιετικός πρέσβης στη Λευκωσία ενεθάρρυνε τον Μακάριο στην ακύρωση της Συνθήκης Εγγυήσεως - όταν τότε η Μόσχα το έκανε καθαρά για ψυχροπολεμικούς λόγους, επειδή δεν ήθελε τις βρετανικές βάσεις στο νησί, εφόσον η εν λόγω Συνθήκη έχει περισσότερο να κάνει με τις βρετανικές βάσεις).

Το κοινό τουρκο-σοβιετικό ανακοινωθέν
Ή μήπως επικρατεί ακόμα η ομολογία του Ρώσου Πρώτου Γραμματέα της Σοβιετικής πρεσβείας στη Λευκωσία Vorovief, ο οποίος στις 19 Αυγούστου 1965, σε συζήτηση με αξιωματούχο της Βρετανικής Υπάτης Αρμοστείας, παραδέχθηκε ότι «όταν τα πράγματα φθάσουν στο χτένι, η Τουρκία είναι μεγαλύτερης σημασίας για τη Ρωσία, για ιστορικούς και στρατηγικούς λόγους, από την Ελλάδα ή την Κύπρο ή αμφότερες μαζί». (Βιβλίο γράφουσας «Conspiracy or Blunder?» Λευκωσία 2000).

Είχε προηγηθεί η υποστήριξη της Ρωσίας προς την τουρκική απαίτηση για λύση ομοσπονδίας στην Κύπρο 1964-65. Στις 22 Αυγούστου 1965, με ανταπόκριση από τη Λευκωσία του Κένεθ Μακένζι, έγραψε η βρετανική «Ομπσέρβερ», «Greek anger at ‘let down’ by Russia» - «Θυμωμένοι οι Έλληνες, απογοητευμένοι από τη Ρωσία».

«Για πρώτη φορά μετά από 20 μήνες από το ξέσπασμα των ταραχών ένα αντι-σοβιετικό αίσθημα διακατέχει την ελληνο-κυπριακή κοινότητα. Από τον Πρόεδρο Μακάριο μέχρι κάτω είναι είτε απογοητευμένοι είτε έξω φρενών με το κοινό τουρκο-σοβιετικό ανακοινωθέν, μετά την επίσκεψη στη Μόσχα του Τούρκου πρωθυπουργού Ουρκουπλού, που τονίζει ότι οποιαδήποτε λύση του Κυπριακού πρέπει να αναγνωρίζει την ύπαρξη δύο ξεχωριστών εθνικών κοινοτήτων στο νησί.

Ταυτόχρονα, η Άγκυρα έκλεισε εμπορική συμφωνία με τη Ρωσία ύψους £60 εκατομμυρίων λιρών… Τέτοιο είναι το αντι-σοβιετικό αίσθημα, που ακόμα και ο ΓΓ του ΑΚΕΛ Εζ. Παπαϊωάννου έκανε το ασυνήθιστο και επέκρινε ανοικτά τη στάση της Ρωσίας...», έγραψε η βρετανική εφημερίδα.

Στρατηγική και γεωοικονομία
Γιατί, εκείνο που επαναλαμβάνεται, δυστυχώς, είναι και πάλι, όπως και τη δεκαετία του 1960 και το 1974, μια «πάλη» συμφερόντων της κάθε χώρας. «Στρατηγικών συμφερόντων» αλλά και οικονομικών σήμερα, με τα θαλάσσια ευρήματα στην κυπριακή ΑΟΖ. Και η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει να ξεκαθαρίσει τις θέσεις όλων έναντί της και του μέλλοντός της. Για τούτο όμως η πρώτη που οφείλει να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς ζητεί είναι η ίδια. Οι πολιτικές της ηγεσίες, όταν ζητούν ενότητα (το καταφύγιο σε κάθε αδιέξοδο ή προεκλογικό αγώνα), υποχρεούνται να ξεκαθαρίσουν και πώς θα γλυτώσουν την Κύπρο από το στόμα του λύκου, της Τουρκίας. Σίγουρα όχι με τη ΔΔΟ!

Μετά από 43 χρόνια λανθασμένης και δουλοπρεπούς υποταγής στα ξένα συμφέροντα, τουρκικά, βρετανικά, αμερικανικά, ρωσικά, ΕΕ, με την επιμονή και υποταγή όλων στη βρετανο-τουρκική δι-κοινοτική, δι-ζωνική ομοσπονδία, την οποία υποστηρίζουν όλες οι ξένες αυτές χώρες για τα δικά τους συμφέροντα, θα πρέπει να βρουν οι ηγεσίες της Κύπρου τη δύναμη να αλλάξουν όντως πορεία (γιατί στρατηγική ποτέ δεν είχαν) και να κάνουν την ανατροπή.

Το έκανε, έστω και αργά, το ΚΚΕ Ελλάδος. Να εξαποστείλουν τη ΔΔΟ στους πάτρωνές της και να απαιτήσουν σταράτα την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ του τόπου, την αποκατάσταση της νόμιμης τάξης του ΕΝΙΑΙΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Η μόνη σωτηρία για τον Ελληνισμό της Κύπρου. Αλλιώς, τίποτα άλλο δεν σώζει το τόπο από την πλήρη τουρκοποίηση. Ούτε η «ιμπεριαλιστική» Δύση ούτε η σημερινή «σωτήρια» Ρωσία του Πούτιν ούτε τα ψηφίσματα του ΟΗΕ…

Υ.Γ. Στο επόμενο, ανάλυση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ.

ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
ΛΟΝΔΙΝΟ